however, that didn't work too.
don't ask me why. (",)
27.10.05
hay. dapat gumagawa ako ng AP ngayon. pero ikaw na naman ang inaasikaso ko.
hmmm... pero... sasabihin ko lang, baka ito na ang huling pagkakataon na ilalaan ko ang panahon ko para sa iyo.
para lang sa'yo.
una sa lahat... salamat... salamat... at maraming salamat talaga... sa pinagsamahan... sa panahon... sa pagkakaibigan... sa lahat... masasabi ko ring ikaw na yun isa sa mga taong naging pinakamalapit sa puso ko.
at gaya ng sabi ko dati... hindi na mawawala ang lugar mo dun. hindi ako mangangako... pero isinasabuhay ko lang yung mga sinasabi ko.
tapos... sorry. pramis, sorry talaga... hanggang ngayon hindi ko alam kung dapat ko nang gawin ito... kung ito na nga yung tamang panahon... kung tama ba itong desisyon ko... pero higit sa lahat, sorry dahil hindi ko sayo mismo sinabi ito...
wala na kasi akong lakas ng loob para harapin ka, sa dami ng ginawa kong masama sayo, at sa mga masasakit na bagay na nasabi ko rin... sorry talaga at hindi ko magawang kausapin ka tungkol dito...
pero sana maintindihan mo na rin po yung sitwasyon ko... lahat ng tao sinasabi sa akin tumigil na ako sa pagpapakatangang ito... at ako na lang ang hindi sumusuko, kahit na nakita ko na ang lahat ng dapat kong makita, at alam ko na kung ano ang nangyayari sa akin, sa iyo...
at sa sarili ko alam ko kung anong pasakit na dinaan ko at kung anong ginawa ko para maipakita sayo kung ano yung talagang nararamdaman ko...
oo, para sayo yun lahat...
kaso umabot na rin sa sukdulan ang kakayahan kong magtiis, sapagkat kahit gano katatag ang puso, sa huli'y nasasaktan pa rin... kaya sorry talaga...
pero gusto ko lang na malaman mong hindi na magiging katulad ng dati, mula ngayon, ang pakikitungo ko sa iyo....
siguro mapapansin mo rin, lalayo ako, tatahimik... at gagalaw na parang walang nagdaan o nangyari sa nakaraan... sana mapatawad mo po ako... alam kong hindi maganda yun, pero ito nalang ang natatanging paraan na alam ko... hindi sa kakalimutan kita, dahil hinding-hindi ko po gagawin iyon, pero para sa iyon na rin itong mga balak ko...
wag niyo rin pong isipin na magiging madali ang lahat para sa akin, na napakadaling sabihin ng mga bagay na ito... oo sinasaktan ko pa rin ang sarili ko, pero sa huli alam ko makakabuti rin ito, hindi lang sa akin, ngunit pati sayo...
alam mo bang kasabay nito ang pamamanata sa sariling hindi na iiyak muli sa mga napakababaw na dahilan? siguro naman naramdaman mo na rin ang kirot ng pagpipigil ng mga luha, pero kinakaya ko lang ang lahat... at sana talaga kayanin ko...
kaya ayun... salamat ulit sa lahat... intindihin mo sana na hindi ko ito ginagawa dahil may sama ng loob o galit ako sa iyo... wala kang kasalanan sa akin... sa akin lang talaga nagkaproblema, ako ang nagsimula ng lahat ng ito... kaya nararapat lang po na ako na rin ang tumapos...
bahala na po kayo kung mapapatawad niyo po ako, at gagalangin ko ang pasya mo... wag mo sanang kalimutan na kahit anong mangyari, may isang kaibigan kang narito na nagmamahal pa rin sayo, ngunit sa paraan na tama at dapat lamang...
hindi ko alam kung ikakatuwa mo ang mga bagay na kakasabi ko lamang... pero sana mabasa mo man ito o hindi, maging masaya ka pa rin... ayokong mawala sa mukha mo yung ngiting napamahal na rin sa akin...
ngunit sa ngayon... salamat sayo...
at paalam na....
kassandra.
====
sabi sa inyo eh. kalimutan niyo na yung nakaraang post dito ha. ang lakas talaga ng mood swings ko... pasensya na. katotohanan lahat ng nakasulat diyan, wag kayong mag-alala o magtaka, pero masanay na sana.... (",)
g_b got tired of senseless ranting by 21:38. |
it was just about now when i noticed that people write things about themselves in the profile section of their online diaries. then i looked at my former blog sites, and, it was like... whoa, am i really that weird?
so maybe it's time for a bit of change, a touch of conventionalism. for once, at least.
well, you see the guy in the picture? yeah, that spectacled boy running in haste? that's supposed to be me, j. gabriel de leon y limpin... what does j stand for, you ask? it's for me to know and for you to find out if you still don't know.
i'm a 16-year old boy who wears a pair of glasses, sports unkempt hair, and usually dons loose clothes. i might look a bit plump in the drawing, but in actuality i'm a tall, dark, skinny, frail guy who always forgets to drink his milk and take his breakfast. up to know i still wonder how come i stand at five-feet-eight-inches but weigh only 102 pounds...
way back then, i was a small, plump kid who showed a lot of promise. during parties, my mom and dad would usually strut around and boast of how intelligent, how healthy, how handsome i was. for eight or so years, that had been the case. i got my share of respect, like this little prince...
then came a heartbreak, and high school.
inexplicably, i suddenly became a complacent and idle guy who fell in love with my personal computer too much, even to the point of forgetting if i already had dinner. i was transformed into a student ridiculously full of potential but never getting to use the stuff. i developed a very healthy sleeping habit that made me garner the honorable distinction of being the student earliest for the nth class.
high school went on, heartbreaks pursued at will, and down to oblivion went that once promising young kid. so much for the pride of my parents.
today, i still look back to him. in fact, i'm trying to revive him, after four years of dormancy, or something more like stagnation. impossible, yes, but it's worth a try. too late, maybe, but i'll prove that it's not.
